Tadeusz Sinko  urodził się 14 września 1877 roku we wsi Mała w powiecie ropczyckim. Ojciec Tadeusza, Walenty Sinko był strażnikiem akcyzy miejskiej w Krakowie, a matka Feliksa z domu Job, pochodziła z rodziny chłopskiej w Małej  i wyjechała do Krakowa, aby tam szukać pracy.  Właśnie w tym mieście poznała Walentego Sinko, za którego wyszła za mąż w roku 1875. Mając do załatwienia sprawy spadkowe, przyjechała do Małej w roku 1877. Podczas pobytu w rodzinnej wsi urodziła syna w dniu 14 września, który   w  księgach metrykalnych miejscoweparafii p.w. św. Michała został zapisany pod; Tom V, pag. 203, Nr ser. 37.

Dalsze życie małego Tadeusza jest związane z Krakowem. Tam mieszka wraz rodzicami w starym, poszpitalnym gmachu. Obecnie na tym terenie znajduje się budynek Teatru im. J. Słowackiego.

            Swoją edukację podstawową rozpoczyna Tadeusz Sinko bardzo wcześnie. Mając 9 lat, był już uczniem trzeciej klasy szkoły ludowej. W trakcie nauki  w 4-ro klasowej szkole ludowej wykazywał się nieprzeciętnymi zdolnościami i udzielał słabszym uczniom korepetycji. Zarobione za korepetycje pieniądze  oddawał matce, wspierając tym samym wątły budżet rodzinny.

            Po ukończeniu szkoły ludowej zdał egzamin wstępny do III Gimnazjum im. Króla Sobieskiego w Krakowie, gdzie również wykazywał się niepospolitymi zdolnościami w nauce, zwłaszcza w zakresie tłumaczeń tekstów łacińskich. Widząc wybitne uzdolnienia chłopca, ówczesny dyrektor gimnazjum Siedlecki, oddał go pod opiekę profesora Romana Zawilińskiego, który pochodził również  z Ziemi Ropczyckiej, a w gimnazjum krakowskim wykładał język polski.

Aby pomóc rodzicom, a także zarobić na ubranie i opłacenie nauki w dalszym ciągu udziela korepetycji słabszym w nauce gimnazjalistom. W klasie IV gimnazjum otrzymał stypendium z fundacji Samuela Głowińskiego, a otrzymane fundusze w całości oddawał rodzicom.

Tadeusz Sinko interesował się literaturą. Oprócz literatury przejawiał również zainteresowania teatrem i sportem. Tak pisał  w swojej biografii: ,,Ćwicząc umysł nie zaniedbywałem też kultury fizycznej, oddając się z zapałem gimnastyce”. Wielu nauczycieli widziało w Tadeuszu przyszłego naukowca i sugerowało mu podjęcie studiów. Dla młodego gimnazjalisty wszystkie propozycje były kuszące, ale zwyciężyła literatura klasyczna,   w której tak skutecznie rozkochał go profesor Zawiliński.

          Podczas studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim  w latach 1896//97 i 1899/1900  napisał cztery prace seminaryjne, z których ,,praca łacińska o Mariuszu” została opublikowana  (1900 r.)  w jubileuszowym zeszycie ,,Eosu”, a ,,polską rozprawę o twórczości liryków i elegików  rzymskich” ogłoszono w ,,Księdze jubileuszowej  uczniów Uniwersytetu Jagiellońskiego”

Po odbytej promocji na doktora filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego  i złożeniu egzaminu nauczycielskiego (listopad 1900r.), wyjeżdża do Berlina i Bonn , gdzie uczestniczył w seminariach takich wybitności jak: prof.  J. Vahlen i prof. Walamowitz. Również za granicą Tadeusz Sinko wykazał się bogatą wiedzą i znajomością  poruszanych tam zagadnień.

 Jako egzaminowany nauczyciel greki i łaciny otrzymał posadę  w gimnazjum na Pogórzu pod Krakowem. Pracował tam zaledwie półtora miesiąca, ponieważ z inicjatywy Akademii Krakowskiej zostaje delegowany do redakcji w ,,Thesaurus". Oprócz zajęć  w redakcji Sinko pracował również dla profesora Vollmera. Z tego tez okresu pochodzi jego praca pt. ,,De Romanorum viro bono”. Praca ta stała  się podstawa do wniesienia prze Tadeusza podania  o habilitację, która odbyła się w grudniu 1903 roku.

W latach 1904-1906 wyjeżdżał w celach badawczo- naukowych do Paryża   i dwukrotnie do Rzymu, co za każdym razem owocowało odpowiednimi opracowaniami naukowymi.

W lipcu 1906 roku otrzymał z Ministerstwa Oświaty w Wiedniu zawiadomienie, że od 1 września tegoż roku został mianowany profesorem filologii klasycznej na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1900-1951 Tadeusz Sinko był już autorem 741 rozpraw naukowych,      z których on sam najbardziej cenił sobie pracę pt. ,,Literatura grecka”. Ukazała się ona  w latach 1931-1951 w trzech tomach i 6 częściach,       a liczyła ponad 3 tysiące stron. Po wyczerpaniu się pierwszego nakładu autor zastąpił wcześniejsze wydanie nowym, jednotomowym, które ukazało się pt. ,,Zarys historii literatury greckiej od VIII w. p.n.e. do VIII w. n.e.”. Od 1910 do 1912 Tadeusz Sinko jako profesor nadzwyczajny wykładał na Uniwersytecie we Lwowie literaturę łacińską i grecką oraz prowadził z tego zakresu proseminaria, a po śmierci profesora Miodońskiego, jako ordynariusz objął wolną katedrę.

W czasie I wojny światowej zostaje powołany do wojska,  w którym służy przez 18 miesięcy jako landszturmowy. Służył w II pułku artylerii fortecznej  w Krakowie, a następnie w Przemyślu.

II wojnę światową spędził w Krakowie, a chcąc ocalić pomieszczenie ze zbiorami bibliotecznymi, zajął mieszkanie na poddaszu   w kamienicy, w której mieszkali gestapowcy, przyjmując jednocześnie pracę dozorcy tegoż budynku. Jednak i tam, pod okiem gestapo nie zaprzestał swojej działalności. Potajemnie i z pomocą byłych woźnych  Uniwersytetu Jagiellońskiego, zaopatrujących go w książki, opracował pewną część rozpoczętej już wcześniej ,,Literatury greckiej”.Po wyzwoleniu rozpoczyna wykłady na Uniwersytecie Jagiellońskim jako kierownik  katedry filologii klasycznej, a od 1957 r. zostaje mianowany kierownikiem katedry.        

       W 80 rocznicę urodzin Tadeusz Sinko otrzymał na wniosek Polskiej Akademii Nauk Order Sztandaru Pracy I klasy.  W swojej biografii tak wypowiedział się na temat odznaczenia: ,,Uważam go nie tyle za uznanie mojej dotychczasowej pracy, ile za zachętę do dalszej, aby po dwóch pokoleniach profesorów uniwersyteckich: Kumaniecki, Kowalski, Krukowski, Matyda, Plezia, Brożek, wychować trzecie, o ile danym mi będzie pożyć jeszcze trzy lata po skończonej osiemdziesiątce”. Energia fizyczna wybitnego naukowca zbliżała się jednak do kresu wytrzymałości, obustronna katarakta, wzrost cukrzycy i ogólne wyczerpanie  organizmu doprowadziły do śmierci w dniu 22 lipca 1966 roku.

        W ogólnym dorobku naukowym profesora Tadeusza Sinki znajduje się około 800 pozycji. Oddając hołd wybitnemu profesorowi, jego uczeń R. Turasiewicz powiedział: ,,Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych. Może to i prawda, ale aby zastąpić jednego Tadeusza Sinkę, potrzeba przynajmniej kilku uczonych i to nie byle jakich".